Takbo Bilis Takbo....

I'm back running lately. Medyo lumusog na naman po ako ng konti dahil sa kakaluto namin ng kasama ko sa apartment. Last week nung tumuntong ako sa weighing scale after almost a month ay muntik na akong mapasigaw sa timbang ko huhuhu... Almost three kilos ang dumagdag sa kargada ko. Di naman ako kumakain ng karne, puro isda at gulay na nga lang ang diet ko pero ano itong nangyayari sa akin waaahhh..

Kaya ngayon I have resurrected my running shoes and jogging pants to shake off these extra pounds that I have collected as I lazily hazed through my new books...

Promise simula ngayon isang chapter na lang isang araw ang babasahin ko at simula din sa araw na ito ay tatakbo ako ng isang oras at least four times a week...

PS...

I am running again not because I want to look good to others, but because I want to feel good about myself..

US Open...

Its US Open Tennis Championship season once again and as a tennis fanatic kahit di pa ako nakakapaglaro ng isang full match sa buong buhay ko, I am very much ecstatic because of the event. Una higit sa lahat ay para mapanood ko ang favorite sport ko at higit sa lahat ay dahil sa kanila....

RAFAEL NADAL - Ang pantasya ng buhay ko. Hindi ko alam kung anong meron sa Espanyol na ito. Talagang tumitigil ang mundo ko kapag nakikita ko syang may hawak na raketa.

 At talagang titigil na sa pag inog ang mundo pag nakikita ko syang ganito... 

 

 Vamos Rafa...

 

FERNANDO VERDASCO - Ito ang isa pang Espanyol na kung makatitig ay makalaglag pantyliner....

At lalong malalaglag lahat kapag nakita mo syang ganito...

No doubt na talaga, Spanish Tennis players are the hottest... OLE!

All About Miss Universe 2010 (PART 1)

This a a very late post but this is  not a full - fledge gay blog if it doesn't include an entry about beauty pageant. I am talking about the just concluded Miss Universe pageant to be specific. Millions of Filipinos around the world patiently waited for the live broadcast of the event from Mandalay Bay Resort. Here in the Middle East it was aired early morning and many of us sacrificed our much valued one more hour of sleep just to catch the live broadcast.

I woke up at 4:30 am and turned on my computer and logged into http://www.pinoy-ako.info/ to catch an early morning broadcast but was disappointed to find out that the pageant will not start until "Today with KC" is over so I searched the net for a live streaming and jumped in joy when after twenty something site I found one which was working. I contented watching the pageant in a spanish channel since it started 30 minutes ahead of the TFC broadcast.

The show started with the National Costume parade, and there amidst the sea of stunningly beautiful women, Miss Philippines Venus Raj stood out. With her almost chocolate colored skin and perfect body figure, I silently hoped that she will make it to the 15 finalists.

Then came the announcement of the top 15 finalists....

Here are the top 15 of the Miss Universe Pageant in order of announcement...


1. Ms. Puerto Rico

2. Ms. Ukraine

3. Ms. Mexico

4. Ms. Belgium

5. Ms. Ireland

6. Ms. South Africa

7. Ms. France

8. Ms. Australia

Halfway through and no Miss Philippines yet... Oh God please, please.... and then..

9. Ms. Jamaica

10. Ms. Russia

11. Ms. Albania

12. Ms. Columbia

13. Ms. Guatemala

Two slots remains but still no Miss Philippines, to think that you still have Venezuela, Dominican Republic, USA and other beauty pageant powerhouses...
14. Ms. Czech Republic

I was one of the millions of filipinos who jumped out of our seats when finally...

15. Ms. Philippines

The final 15 then competed and sashayed in their bikinis in the Swimwear Competition...

Here are the top 15 Finalist in their Swim Wear.... (in alphabetical order)

ALBANIA

AUSTRALIA

BELGIUM

CZECH REPUBLIC

COLUMBIA

FRANCE

GUATEMALA

IRELAND

JAMAICA

MEXICO

PHILIPPINES

PUERTO RICO

RUSSIA

SOUTH AFRICA

UKRAINE

Enough

I guess I'm finally saying goodbye....After a long and hardfought battle with myself, I have finally decided to say goodbye. No, not to blogging. I am saying goodbye to the one who caused my exhumation in the blogosphere.

I have always known that ours was the love that could never be. I am your "almost but not quite". You are my dream that I could never, completely have. However we tried we will never be enough for eah other. Something is always missing, something is always lacking.

So much of your lies, so much of your alibis. So much of our arguments, so much of our fights.  I guess I had enough..

Touch of Nothingness

Minsan may mga panahong gusto kong gumawa ng posts sa blog na ito  pero wala akong maisip na experience ko or anything worth writing. Kahit na anong piga ko sa utak ko dahil sa isang garapon na essence of chicken na nilaklak ko kahapon ay wala talagang lumalabas na thought sa utak ko kahit man lang tilaok o putak ng manok.

May mga araw din na feeling ko superfluous ang utak ko and I can write thousands of topic in a given day. Yung feeling mo Mr. know it all ka at pang best in interview ang condition ng utak mo na kakabugin mo ang lahat ng kandidata sa Miss Universe pag dumating na sa final question. Its that day when you wake up in the morning with a lot of happy memories you feel you want the rest of the world to know bu I end up writing not a single word oras na lumapag na ang aking mga daliri sa computer ko..

Siguro kailangan ko na talagang magbaon ng notebook para may I take note ako sa lahat ng mga thoughts na dumadaan sa utak ko, para kung dumating yung time na inspirado ka na uling magsulat ay titingnan mo na lang yung mga notes mo at presto pwede ka nang kumanta ng "Its all coming back, its all coming back to me now" ni Celine Dion. Siguro hindi na rin ganun ka fertile ang utak ko tulad ng dati ng nananalo ako sa mga Regional Press Conference sa Literary at Feature Writing Category.

Pero kung minsan nagpapasalamat din ako sa mga oras na bag down ang utak ko. Sa mga panahong inaabot ako ng katamaran sa pagsusulat. May mga oras na pinagsisishan ko ang mga naisulat ko especially yung mga "spur of the moment" articles ko. Ganun pa man kahit pinagsisihan ko ang ibang articles ko ay di ako kailanman nagbura o nagdelete kahit isa sa mga posts ko. Feeling ko isang napakalaking kasalanan yon.

Hindi ako gumagawa ng drafts ng mga blog ko. Lahat ng mga nasisulat ko dito ay direkta kong isinusulat sa blog na ito. Kaya wala akong chance para magbasa ng mga drafts at mamili kung alin ang dapat i post. Kaya masasabi kong lahat ng mga post dito ay puro "raw" o unedited.

May mga iilan na nakakabasa ng posts ko na natutuwa at may iilan din naman na otherwise ang reaction. Sa mga natutuwa, nagpapasalamat ako dahil kahit papano ay naapreciate ninyo ang blog na ito. Sa mga naiinis naman at masyadong destructive ang criticism, wag po kayong mag alala, bagito pa po ako at ang lahat ng mga criticism ninyo ay gagamitin ko para gumawa ng mas mahusay na posts. Iisa lang ang hinihingi ko sa inyong lahat, samahan nyo na lang ako sa aking paglalakbay at sa pagtahak ko sa buhay na pinili ko... Isang buhay na hindi man katanggap tanggap sa ilan pero ito ang buhay kung saan masaya ako, at malayang gumawa ng mga na nagpapasaya sa akin. At pangako ko po sa inyo na hanggat kaya ko ay ibabahagi ko po sa inyo ang buhay sa pamamagitan ng blog kong ito.

"Love me or hate me" lang naman po iyan. Kung ayaw nyo wag kayong magbasa para hindi ko masayang ang oras ninyo.

"When I write down my thoughts, they do not escape me. This action makes me remember my strength which I forget at all times."

The Gutsy Girlash

Hi! online ka ba?

Ito ang message na nabuksan ko sa fb account ko at may kasamang  request to be friends mula sa isang certain AG.  "Hu U?" yun lang naging sagot ko and  decided na iignore na lang kasi marami namang poser at manloloko sa fb, pero when I was about to delete the message, I instead clicked on the profile of the bilat and found out na we have two friends in common.

One was Ed, Mikos best friend and Miko himself.

Ahhh Ok, the bilat is not a poser, we really are connected after all. Because of this, I decided to accept her request. After a while, bigla na lang may nagpop na message, sa screen ko.

"Musta?" galing sa bilat.
"Sorry ha pero hirap akong maalala kung san tayo nagkita at nagkakilala" sagot ko naman.

Nagkita na daw kami minsan sa Poland sa binyagan kung san ninong ako.. Isa daw sya dun sa tatlong babae na kasa kasama ni Gerald ang ex ko...

"Ahhh okey!" sagot ko naman sabay apuhap ng itsu ng bilat sa mga babeng kasama nga ni Gerald.

Pero ang sumunod na sinabi nya ay talagang ikinawindang ko at muntik na akong magbackflip ng standing arabian

"Gf ako ni Miko at alam ko ang tungkol sa inyo". ang matigas na declaration nya. "Tigilan mo sya dahil di nya ako ipagpapalit sa iyo, pag di mo sya tinigilan, humanda ka sa akin." ang pananakot ng bilat.

Nag inhale - exhale muna ako, baka lumabas din ang pagiging warfreak ko at isa pa Miss Congeniality ang drama ko ngayon hehehe... "Sorry ha pero wala namang nabanggit na gf si Miko sa akin eh." ang mahinahon kong sagot.

"Eh P_ _ _ _ _   I _ _ ka pala eh pinakikiusapan ka ng maayos ayaw mo, baka gusto mong puntahan kita sa Iloilo at sampalin kita jan.." mura ng bilat.

Dito na nawala ang sash ng Miss Congeniality. Sa lahat ng ayaw ko ay yung mumurahin mo ko. Talagang maghahalo ang balat sa tinalupan pag na PI ako. Hindi ako lalaban ng murahan kasi feeling ko pang muchacha lang ang level na yan, I'll bring it to a higher level, kung di mo carry sorry ka na lang.

"Ineng baka di mo kilala ang kinakalaban mo, I dont want to pick up a fight with you but if you're asking for it, pinapaalalahanan kita, just bite what you can chew." ang pagtataray ko din.

"Tsaka pag pumunta ka dun baka paglapag pa lang ng paa mo sa lupa ay agad agad mo ding ibabalik kung san ka sumakay. Di kita tinatakot, sinasabi ko lang ang maaaring mangyari sa yo." dagdag ko pa.

"Yabang mo!" sagot ng bilat.

"Di pa ako nagyayabang nyan, do your research and malalaman mo na toto ang sinasabi ko, kaya kung ako sa yo easy ka lang, and besides ayokong nakikipag away dahil sa lalaki lang. Sa iyo na sya kung gusto mo. Isalaksak mo sa baga mo" ang sabi ko.

"Di ito ang venue to pick up a fight kung talagang matapang ka, pick a date, time and place, darating ako" pagtatapos ko.

Di na sumagot ang bilat. Pero in fairness may guts sya ha... Kaya lang she picked the wrong person para kataluhin, di ako magsisimula ng away dahil sa lalaki pero pag naapakan mo na ako talagang aaray ako...

Alam ko di dito magtatapos ang pagwawala ng bilat may karugtong pa ito... Dont worry i'll keep you updated sa kahihitnan ng gyera ko with Miko's bilat.

Miko in Manila

Nasa Manila si Miko ngayon.

Byernes nang umalis sya sa Poland para magtravel. Imbes na sa RO - RO sumakay tulad ng text nya sa akin, nag trucking sya. Kinuha muna ang diploma sa high school na matagal ding inamag sa desk ng teacher bago sumakay sa trucking.

Alas diyes ng gabi nung isang araw biglang nag text,
Miko: nasa Roxas na ako pasakay na ng barko...
MM: Roxas? di naman sa Roxas dumadaan ang trucking ah? Baka Aklan kamo?
Miko: Aklan pala. malalaki ang alon ngayon, malakas ang hangin.
MM: Pray ka lang.. tsaka di ka naman basta basta matetepok nyan dahil masamang damo ka..
Miko: Uy sobra ka naman
MM: Bakit? Hindi ba?
Miko: Hindi naman
MM: Sige ingat na lang jan, tulog pa me alas diyes na.
Miko: Sige tulog ka na muna, text kita bukas pagdating ko sa Maynila
MM: Ikaw bahala ka...
Miko: gudnyt

Di na ako sumagot... pero deep inside nagdarasal ako na sana maayos syang makarating sa Manila

My Solitary Confinement

You said sorry numerous times alright! But after what you did, what do you expect me to do? What do want me to feel? Rejoice, be happy and cry in joy because at last you've realized what you did was wrong, and I was devastated by it and accept your apology outright?

That would be ridiculously silly of me.  I will not easily embrace you and say "dont worry Honey, its alright". You know me more than anybody else. I dont run from a fight. I will not bat an eyelash if I am being abused. I will fight tooth for a tooth and eye for an eye.

 I am not the martyr you think I am. I want you to feel the same pain and hardships that I've been through. "Sorry" will never be enough to ease the pain of knowing that you cheated me. It will never be enough to bring me up again now that I've fallen too deep in a quagmire that you pushed me to.

After your harsh realization of the truth, and you asked for reconciliation, I refused to forgive you even if I can hear the sincerity in your voice in saying, "I am sorry".  Even if I can see the tear at the corner of your eyes when you said "I want you back", you wont see me running to your arms. You made several other attempts to express your regret, but they all proved futile. I wont budge... No, I wont..

But little did you know that through all of these I suffer more than you do. I suffer the most. I dont want to be hypocritical, but Yes, memories of deceit and distrust abound in the room, but they can never drown my feelings for you. But despite that, I engaged in my own battle of wills. The will of longing and the will of self preservation.. It went on for long that I got exhausted, very tired, very very tired.
Now I realized that I am tired of this self imposed exile. I fooled myself when I willingly entered the prison cell and chained myself. I fooled myself when I refused to  unlock the chains that encarcerated me even if the key is inside my pocket. I didn't walk out of the prison cell even if the door is wide open.
 

I am tired and I want to get out of this encarceration, I want to break free of these imaginary boundaries. I know that inside me is the key to liberation... Inside me is my freedom... The truth is, you're already forgiven even before you asked for it.

 

 

 

"To forgive is to set a prisoner free and discover that the prisoner was you."

Just got curious today!

I was surfing the net and found this site which helps aspiring writers to mprove their craft and analyzes ones writing style.

I was writing since college but I dont consider myself a good one. First, I dont have an excellent command of the english language since I am a technical person. Writing for me is an outlet. Here I can express my unspoken emotions, my frustrations and hang ups. It is my tranquilizer, it calms me when I am occupied with not so good feelings and it lifts me when I am feeling down. Second, I am not taking writing seriously because it takes a lot of my time. I have a full time and a very demanding job. Writing is only a past time for me.

But since I was already there, I decided to give it a try. Here's my result...

I write like
James Joyce

I Write Like by Mémoires, Mac journal software. Analyze your writing!

Naloka ako, di ko kilala si James Joyce. Kukonti lang kasi kilala kong writer. Nacurious na naman ako kaya bigla akong nagsearch sa Google kung sino si James Joyce at ito ang intro nya..

James Augustine Aloysius Joyce (2 February 1882 – 13 January 1941) was an Irish writer and poet, widely considered to be one of the most influential writers of the 20th century. Along with Marcel Proust, Virginia Woolf, and others, Joyce was a key figure in the development of the modernist novel. He is best known for his landmark novel Ulysses (1922). Other major works are the short-story collection Dubliners (1914), and the novels A Portrait of the Artist as a Young Man (1916) and Finnegans Wake (1939).







Though most of Joyce's adult life was spent in continental Europe, his fictional universe does not extend much beyond Dublin and is populated largely by characters who closely resemble family members, enemies and friends from his time there; Ulysses in particular is set with precision in the real streets and alleyways of the city. Shortly after the publication of Ulysses he elucidated this preoccupation somewhat, saying, "For myself, I always write about Dublin, because if I can get to the heart of Dublin I can get to the heart of all the cities of the world. In the particular is contained the universal." [1]

I read through the article and at the end agreed with the comparison. We both write about family, friends and people around us.. I write about myself, Miko, my family and people around us.

My Life... My Story...

Every story has a beginning... Every story has an ending. Everything has a reason for existence. Everything has a story. Everybody have stories to tell.

Ako? pano nga ba ako naging ako?

This is how it all began, this is my story.

Maliit pa lang ako alam ko na na may iba sa pagkatao ko. apat na taon ako nang unang makita sa akin ng mga taong nakapaligid sa akin ang pagiging iba ko sa karaniwang batang lalaki na kasa ksama ko sa paglaki. Naging dahilan yon para tuksuhin ako ng mga nakapalibot sa akin. Bakla, bading at binabae were just some of the names I was called during my growing up years.

I dont know if those name calling really affected me at that tender age. All I know is that, I needed to play and enjoy. I was just a kid and being who I am is not taht much of an issue then.

My first confrontation with my real self came very early too. I was eleven years old then and was in grade five. As an honor student, I needed to go to Boys Scout encampment to stay on top of the class. You know those co - curricular activities churvah that count during ranking of honors.

I occupied a bed in the corner of the room next to a grade six cutie named Francis. He was the biggest kid in school and was already manly at the age of twelve. I was in a deep slumber when I felt somebody slept beside me in a very narrow folding bed. I did not mind it since I was used to sleeping with my brother at home. After a while he started kissing me and was whispering me to face him. I  was occupied with fear and confusion that time. I made myself ready to get up and ran outside to where our scout master was sleeping when he told me not to be afraid and assured me that I will enjoy it. The curious cat that I am, instead of getting up, slowly faced him and succumbed to his advances and so it happened. From then on, I would sneak from our house from time to time whenever Francis asked me to meet him in our meeting place since we were just next door neighbors.

Francis was my mentor, he taught me everything I know about sex. He taught me the ABC's of giving pleasure to another man. He was my first fuck, he was my first lay. At the age of fourteen, I was already advanced compared to others like me when it comes to sex. Thanks to Francis' patience in teaching me everything I needed to know.

Despite my advance knowledge and experiences on earthly pleasures, still it didn't occured to me that I am from the opposite side of masculinity. I was having female crushes then and girls find me attractive in school. I received a number of loveletters from them which resulted to having my first girlfriend at age 15. Suddenly all the lessons that Francis taught me was thrown out of my mind. I was transformed into another sex starved, hot blooded teenager who would want to insert his thingie to the next available hole.

It is hard to believe, but my first love was a girl. We just transferred to our new home and I saw this very cute girl named Jing. She was a next door neighbor too. She was intelligent, pretty and very sexy that i found it a struggle just to stop looking at her when we are talking with each other. We eventually separated when we found out that we are second degree cousins. She was sent to Manila for college and also to stay away from me. The separation caused me to resort to drinking. I was just seventeen then.

Then one time when i was again too drunk to say no to temptations, my best friend and drinking buddy Rogel started initiating things. Suddenly all my memories from Francis were restored. Rogel was so surprised that I was very good at the act when he thought all along that I was straight. I confessed to my best friend that I am not what he thinks I am. He accepted me for who I am and our friendship started to develop into something much deeper. We kept our relationship from everybody. He can freely sleep over in my room since he was a constant visitor but in the middle of the night when everybody were already in their deepest slumber, we would be awake and were letting each other feel our love and adulation for each other.

It was then that I decided to be me, to be who I am now. I was happier with him than with the girls i used to lay. Everytime we were together, I was wishing that time would go very slow or that moment would never end. We were forced to separate when I graduated in college and I decided to relocate to Manila to find a job. Rogel and I never had a closure... He was my first real love...

Even now, everytime I go home, I would be looking for him, after the meet and greet with my family. Yes we still are drinking buddies but we dont and up anymore with the things we used to do. He now has a girlfriend, my female best friend and she knows our past. We sometimes make fun of it, but it doesn't affect our friendship and their relationship.

Now that I have fully explored myself, know what I really want, where did I come from and at peace with myself, I am asking myself a question. Where is my my story heading? I can't see clearly an ending to my story. For now, I am quite happy being who I am and have fully accepted that I will live my older years alone. but who knows what's the ending to my story?...

Do you know?

So Many Questions

So many questions but the answers are so few
All I really know is, I love you
So many questions but the answers are so few
All I really know is, I love you
                                 So Many Questions (Side A)


What if you're caught between your heart and your head?
What if your head says Stop while your heart is saying Go?
What would you heed?
What would you follow?

Will you choose to be right and be unhappy?
Or will you choose to be wrong, be happy and in the end be unhappy ?
In love, there are a lot of options...
You will choose one over a lot of others eventually,
But you need to stand up and be firm in your choice.

Why do some people end up bitter and remorseful?
And why some end up unhappy but without regrets?
Maybe it is how you choose your option.
You can never have it all, to be right, happy and unregretful.

How do I make mine?
Which option I will elect?
Which will I heed?
Which will I follow?

Its an ordeal, but its an ordeal I need to go through..
I will be the one to suffer the consequences.
I will be the one to choose the option.
I alone will be solely responsible...

And...

Hi Miko it's me MM... musta ka na?

Until Tonight

Today, while I was rushing to beat deadlines and trying to arrange the day, I heard my phone's not so pleasant message alarm. I had an inclination that it was you. I tried suppressing the feeling of elation that was slowly building inside me. I dont know why I am feeling this way? I mean its just a text message and there's nothing much in it but just few words of "His" and Hellos" or sometimes corny greetings and forwarded quotes. But theres no room for that today. I dont have time to spare today and after what we've been through the this week, I have promised myself not to be affected by you anymore, least not to let you know that you still occupy the biggest part of me.

I slowly opened the message and I was right. The message reads "If I hurt your feelings, I am really sorry. I will just be here for you. Please call me"

I tried not to be affected by it. I am in the middle of a conundrum. Three deadlines and three meetings to attend to today aside from the regular bits and pieces of this very demanding job. I need to go on top of all of these and finish them with quality and in time as I always do.

"Not now, I'm busy... maybe tonight". So my answer goes.

Its very hard to admit that despite of all the rough times that I had with you, I will never cease loving you, wanting you. If I am doing this, it doesn't mean I love you less. I am only doing this for myself. I am only doing this for myself...

I don't want you to feel that my life is centered on you, even if the truth is, it does. I dont want you to know that my day will never be complete without thinking of you, even if I do. The truth is, you're an integral part of my life and it will never be the same again if I'll completely lose you... but until when I can have control over these things... until when?

These past few days have been very horrible for me. How I miss your voice and your out of sync reasons. Your unpretending laughters and grunts in between. All af these just make me realize, how much I am missing you...

Not now, not today but tonight, I'll call you...

Mahal mo pa ba Ako?

May sakit si maoy kahapon pa. Naulanan yata sa byahe. Pumunta kasi sa kabilang bayan dahil pinaunlakan si Nonong na sumama sa pagtitipon ng kanilang simbahan. Madaming sumama kaya sa truck sila isinakay para makatipid sa pamasahe. Hindi naman nya alam na aabutin sila ng isang oras at kalahati sa byahe. Nung papunta pa lang sila ay mainit ang sikat ng araw at nang pauwi naman sila ay biglang bumuhos ang ulan, kaya ayun sakit ng ulo at katawan ang inabot.

Kala ko nga nagloloko lang sinabing masama daw pakiramdam nya kaya inaasar ko din. Pero humiling na tumawag ako, abay totoo nga. Paos ang boses ni maoy at talagang me sakit... Uminom naman na daw sya ng gamot pero masakit pa din ang katawan.

Syimpre medyo worried din si MM kasi parang malala ang trangkasong dumapo kay maoy. Pero bago matulog nagtext pa ang loko

"nyt na mahal ko, wag ka mag alala ayos na ko bukas".

Ang loko may sakit na nga nakuha pang mambola hehehe..

Pero kanina nagtext na naman na tawagan ko daw.

Miko: Hello mahal, OK na ko wag ka na mag alala jan."
MM: Di ah, alam kong di ka basta basta matetepok dahil masamang damo ka"
Miko: Ganun na ba talaga kasama sa tingin mo?"
MM: Bakit di ba?
Miko: Sobra ka naman
MM: Weehh niloloko ka lang, sigurado kang OK ka na
Miko: Opo, basta bati na tayo
MM: Manligaw ka muna ulit
Miko: Ganun, eh di simulan ko na ngayon
MM: Sandali, manliligaw ka eh load ko to.
Miko: Kaw naman alam mong di ko kayang mag overseas call ng 10 minutes
MM: Kung di mo kaya eh di wag ka manligaw
Miko: sige na nga, text na lang kita
MM: OO alam ko naman na naka unli 10 ka
Miko: bistado mo talaga ako hehehehe

Di ako sumagot kaya muling nagtanong si maoy.
Miko: Mahal mo pa ba ako?
MM: Di ko alam
Miko: Bat di mo alam
MM: Basta
Miko: Pwede ba yon?
MM:  OO pwede yun at tama na to mahal na tawag na to
Miko: sige text kita
MM: Ok bye
Miko: Luv you
MM: Labyuhin mo sarili mo

Pero wala pang isang minuto ay nagtext na nga ang loko. "Alam ko love mo pa din ako."

Hay.... tama si maoy mahal ko pa rin sya pero di pa pwede ngayon.. baka bukas o makalawa na lang..

Four Days

four days from saying goodbye
four days when I started to cry
four days since the day I died
four days of living a lie.

Kailan mo Sasabihing Tama Na?

Love never ends... love conquers time. Love is unexplicably enduring. Love means sacifices. Love means hurting yourself...

Mahal kita higit sa anupaman. Mahal kita na handa akong magsakripisyo para sa iyo. At higit sa lahat, mahal kita kahit ako ay nasasaktan.
Hindi kailanman masusukat ang pagmamahal ko sa iyo. Hindi rin kita ipagpapalit kahit kanino...Hindi ito matutumbasan ng kahit ano.
Hindi ko alam na darating ang panahon na isusuko ko ang pagmamahal ko sa iyo. Hindi dahil masyado akong nasasaktan. Hindi rin dahil sa hindi mo ako kayang mahalin tulad ng pagmamahal ko sa iyo. Hanggang ngayon ay hindi nababawasan ang pagmamahal ko sayo...

Mahal kita at ikaw ang huling lalaking mamahalin ko... Mahal kita maging hanggang sa ang puso ko ay maging abo... Mahal kita Miko, mahal na mahal.

Pero ngayon ay isinusuko ko na ang pagmamahal ko. Simula nang mahalin kita ay marami ng nabago sa sarili ko. Marami ng nag iba sa pagkatao ko. Marami na rin ang nag iba sa pananaw ko. Ngayon ay hindi ko na kilala ang sarili ko. Higit sa lahat ay marami na ang nasasaktan dahil sa pagmamahal ko sa yo. Para sa akin hindi tama na masaktan ang mga mahal mo dahil sa isa pang pagmamahal.

Sana sa maikling panahon na nagsama tayo ay naipadama ko sa yo ang pagmamahal ko. Pagmamahal na sumira sa pagkatao ko. Pagmamahal na nanakit sa puso ko... Sana dumating ang panahon na may tutumbaso hihigit ng pagmamahal ko sa iyo... Ibibigay sa yo ang pagmamahal na isinuko ko, ibibigay sa yo ang lahat ng ninais kong ibigay sa yo.

Paalam Miko...

Cyber Reunion

Last night I had a sort of reunion with college friends in fb. While reading news articles in philstar.com, I saw a notification popped on my screen, " ______ tagged a photo of you". I immediately clicked the notification since my fb account is open in another window and there it was a pic from my not so distant past. It was a group picture of our university theater and in it were tags of all the people in the pic. Below it was a comment from a co-member, "miss you all pipol". I wasn't able to control the urge of leaving a comment.

Moments later, comments came pouring in from long lost friends and college classmates. And so our chit chatting begun.

"Musta na", "ano na" "nasan ka na", etc... were overused last nyt because of 17 years of separation. Those people were also kind enough to tell me the fb names of people I was looking for quite sometimes. I ended up receiving five friend requests and sending 5 invites hahaha... I slept at 1:00 a.m. with a happy smile on my face without texting Miko (kala mo ha heheh).

It is really nice to get in touch with people you have shared your lives with... it brings back happy memories and a wonderful feeling of finding something nice and beautiful out of a haystack.

We will be having our theater reunion in summer of 2010 and I am looking forward to meeting Jessie again. Dont ask me now about Jessie, he is a very long story to tell hehehehe...

Love Letter

I am an old school who's still fascinated with loveletters and the kilig moments while writing or receiving it. I made a lot of it in my younger years, but all of those loveletters landed in the hands of the lucky bitches and itches that I was into before. Understandbly, I was ssuffering "identity crisis" when I was doing loveletters, and my refusal to admit that I am gay resulted to pursuing and deflowering a number of girls before (hehehe).

Ngayong lumipas na ang kabataan ko at obsolete na ang loveletters dahil sa text messages, emails, status shoutout, etc at niyakap ko na rin ang totoong ako... ay parang mas feel ko pa rin na gumawa ng sulat kesa gawin ang alternate means of expressing ones emotions. Especially ngayon na inlababoo ako ke Maoy (Miko).

Kagabi naisip kong gumawa ng sulat para ke Maoy, isang sulat na sa personal ay di ko masabi sabi sa kanya ang nilalaman. Kailangan ko pong tagalugin ang sulat na ito just in case na maligaw sya sa blog na ito ay maiintindihan naman nya at di na nya kailangan ang maraming brain cells mapa madigest ang gusto kong sabihin... Takot kasi akong magnose bleed sya at baka mainternal hemorrhage pa si Maoy...Kaya eto po kinalabasan ng loveletter ko..

Mahal kong Maoy,

Alam kong hindi ka sanay sa ganitong relasyon. Alam kong ako ang una mo kung kaya kung minsan pareho tayong nahihirapan sa sitwasyon natin. Madami tayong dapat na isaalang alang sa relasyon natin kung kaya kung minsan di natin maiwasang pareho na malito sa bagay bagay na dapat nating gawin o iwasan para magtagal tayo kaya nagbubunga ng di pagkakaunawaan at awayan nating dalawa.

Alam ko na kahit papano ay nagsisikap ka para tumagal tayo. Kung minsan di ko man pansin ang effort mo kaagad, pero kapag binabalikan ko naman ang mga pangyayari ay unfair naman na sabihin ko na ako lang ang nag eeffort sa relasyon natin. Madali akong magalit alam mo yun, pero iyon ay bunga lang siguro ng mga insecurities ko, alam ko kasi na darating at darating ang panahon na maghihiwalay tayo at bubuo ka ng pamilya mo.

Hindi ko pinlano na main-love sa yo, di ba alam mo na may bf ako nang may nagyari sa atin na naging dahilan ng pagbulusok ko sa iyo. Unang-una ayoko sa basag-ulo at sa tarantado, masyado ka lang nagpacute sa akin at tinukso mo ako kaya ako nahumaling noon sa yo. Pero di ko talaga inaasahan na matutuloy sa ganito ang lahat.

Kung saan man hahantong tayo ay di ko alam. Ang tanging alam ko ay andito tayo, at masaya ako sa relasyong ito. Ewan ko lang kung ikaw ay totoong masaya din sa mga pangyayaring ito. Kung hanggang kelan tayo, di ko rin alam. Pero tandaan mo palagi kahit wala na tayo, sa yo lang ako nagkaganito. Sabi ko nga sa shout out ko "I have no assurances, but I wanna keep it this way."

Sa nga ngayon gusto kitang bigyana ng pagkakataon na ayusin ang buhay mo. Andito ako para i guide ka at akayin sa tamang landas (tama daw oh hehehe). Andito ako para tulungan ka. Tulad ng palagi kong sinasabi sa yo, handa akong magsakrupisyo para sa iyo. Pero sana, ingatan mo rin ako at pahalagahan ang mga bagay na ginagawa ko para sa iyo. Nasa sa yo naman yan eh... kung gusto mo ng maayos na buhay balang araw..

Hanggang dito na lang at sana nakuha mo ang gustong iparating sa iyo.

Nagmamahal
MM


corny... pero wala ganyan talaga si MM pag nagmamahal.. Hayzzz!

Status Message

Wala akong maisip na pangyayari these past days na gustong isulat at ishare sa inyo... These past days kasi eh medyo so so lang ang mga kaganapan sa buhay ko..

With regards to Miko naman, so far maayos na kami at hindi na nag aaway. He sees to it na itext ako from time to time at may matching sorry pa yun sa facebook account nya... at ang status nya ngayon "Ano ba ang gusto mong gawin ko, sabihin mo lang?". Bantay sarado pa ngayon sa facebook kung kelan ako online at tsaka magsesend ng message na "sorry na po, sige na bati na tayo". O di bah.. hehehe kung di mo nga ba naman mapapatawad pa yan...

Ayun to make the long story short, hindi ko na rin inaway at pinatawad ko na talaga. In fairness naman to him, he looks sincere sa paghingi ng tawad sa akin. Paggising ko sa umaga eh may "good morning gha" na akong text na mababasa at sa gabi naman bago matulog ang mokong ay magsesend pa ng "gudnyt na mahal ko tulog na q". Meron nga naman talagang pinagbago si maoy.

So going strong muna ang drama namin ngayon. Sana naman ay magtagal pa ito. Ayoko naman na from time to time ay nag aaway kami. Nakakapagod na kasi ang palaging awayan....

Yan lang po muna dear readers ang maiishare ko sa ngayon. I'll keep you posted promise..

Gaano ako Ka - Praning?

Paano ka ba magmahal... isang linya na palagi nating naririnig sa pelikulang heavy drama, o kaya'y sa Maalaala Mo Kaya, naririnig sa mga dula sa radyo, sa mga nakakabagbag damdaming awiting, o kaya'y nababasa sa mga pocketbooks, blogs sa internet at sa kung anu ano pa... Pero natanong na ba natin ang mga sarili natin kung paano tayo magmahal?..

Paano ba magmahal si Miko's Mistress?... ang sumusunod ay ang mga pagpakagaga ko dahil sa pagmamahal hehehehe..

1. Kailangang makita o makausap ko sya araw araw (text included).. This explains ang pagkaburaot ko pag di nagtetext si Miko. Nung nasa pinas pa ako kesehodang araw araw akong nakikita sa may eskinita malapit sa kanila. Pakialam ko ba sa mga tsismosa dun sa kanila. Mamatay kayo sa inggit. O di kaya'y ipapasundo ko na lang sa driver para dun naman kami sa bahay kubo ng buong maghapon... over noh? pero number one pa lang po yan...

2. Pag umaalis ako sa Poland (pulo o isla) kailangan me pasalubong ako pagbalik. Ilang Penshoppe na t shirt na kaya ang nabili ko ke mokong? Baka nga yung iba nagkapareho na pala ng designs sa dami ng nabili o di kaya'y tsinelas ng bench... nagpagawa na nga ako ng sariling aparador sa bahay kubo para sa mga tsinelas naming dalawa kasi yon din ang passion ko kaya kung meron ako dapat meron din sya...

3. Pag umiinom ako kelangan anjan din sya. Di ako pwedeng lumaklak ng alak na wala sya. Alam nyo naman po ang inyong lingkod miminsan lang uminom pero kelangan wakwak ang atay bago tumigil dahil inaabot po ako ng dalawang araw kung minsan sa inuman. (baka di maniwala ang iba sa inyo pero ganyan po ako katibay sa inuman lalo na pag ako ang gumagasto huhuhu). Kelangan anjan sya para inspired ako uminom hehehehe..

4. Pag wala ako sa pinas kelangan maintain ang allowance nya. Kahit di na humingi kusa ko nang pinapadala every end of the month. Kahit na bawasan ko muna savings ko basta wag lang magalaw ang allowance nya... Na kung minsan kahit di nya ako itext gamit ang unlimited text nya sa roaming ko ay okay lang buo pa rin allowance ni mokong.

5. Kahit kung minsan ginagago ako okay lang. Iilang beses na ba akong nakatanggap ng wrong sent nya para sa mga babae nya, ang sagot ay... di ko na mabilang. There were times that I confronted him about it that he unhesitatingly denied na nakitext daw kaibigan nya at agad ko namang tinatanggap despite na sabi ng utak ko... "napakatanga mo". At yung muntik na kaming maghiwalay dahil ng mag open ako ng facebook account ko nakita kong online sya, so greet naman ako "musta na", nahulog ako sa upuan ng sumagot "di po ito si Miko, GF nya po ito". Instead na sumagot ako ay inilog-in ko account nya (ako yata gumawa nun hehehe) kaya ayun pinalitan ko password kaagad. Windang ang babae nya sa status na pinost ko " Hey You!... Yes you bitch! Whoever you are using this account... basahin mo to... Ang kapal ng muka mo, ninyo.. go to hell magsamam kayo!", pero nang magsorry si Maoy ng dalawang araw ay pinatawad ko na rin...

6. Madali po akong amuin pag mahal ko ang tao. Kunting lambing lang ay makakalimutan ko lahat ng kawalang hiyaan na ginagawa sa akin. Ewan ko ba, matalino naman ako, grumaduate with latin honors sa Engineering. Ayon sa on line IQ test 118 ang IQ ko pero nagpapaloko sa taong ang IQ ay di yata umabot ng 80...

Iilan lang po yan sa mga kagagahan ko pag umiibig ako... Luckily miminsan lang naman ako kung umibig, to be exact tatlong beses pa lang po in my 30 something years of existence.. Yaan ninyo pag me nangyari na namang kagagahan ko sa pag ibig na hindi nabanggit sa itaas ay iuupdate ko blog na ito...

Moving On

Paano ka ba mag momove on kung mahal mo pa ang tao?

For more than two weeks I've been contemplating on breaking up with Miko and moving on with my life anew. I've had enough of our fights, of his lies and deceptions. Thrice, I attempted to break up with him but the thought of it is not going further than my throat.

Nagkaroon rin pala ako ng tsansang sabihin sa kanaya na gusto ko nang matapos ang relasyon namin pero iginigiit nya na mahal nya rin ako at ayaw nyang maghiwalay kami. Hindi ko daw nararamdaman ang pagmamahal nya... Oo maaaring tama sya kasi kahit anong pilit na pagtatakip ko sa sarili ay talagang di ko maramdaman na mahal nya ako. Or maybe I am just expecting too much from our relationship kaya ako nagkakaganito. Pero his actions are the total opposites of what he is trying to tell me...

Kahapon, nag away sila ng ex ko, tinanong ko sya kung ano nangyari, kalahati lang sa sinabi nya ang totoo. Remember na may balak akong kausapin ang ex ko, so ayun na nga nang makausap ko ang super bait kong ex ay nalaman ko ang totoo. It was Miko who started the fight. Yung ugali nyang pag nalalasing ay war freak. Hindi naman sa nag aaway kami pag nalalsing sya, I mean hindi pa nya ako inaway ng lasing sya pero pag iba ang kasama nya ay lumalabas ang ugali nyang yon at naghahanap ng gulo. Kawawa lang si gerald kasi sa sobrang sama ng loob ay umiyak na lang dahil ayaw nyang saktan si Miko una dahil magkaibigan sila at pangalawa ay dahil sa akin...

Kagabi nang malaman ko ang totoo ay di ko na alam kung maniniwala pa ako kay Miko o hindi. Dagdagan mo pa na nalaman ko rin na pinagmamalaki nya sa mga kaibigan nya pag nagpapadala ako ng allowance nya at inuubos sa painom sa barkada nya. Kabilin bilinan ko pa naman sa kanya na ayaw kong sasabihin nya sa mga kaibigan nya yun.

Gusto ko nang mag move on, makipag break at mamuhay ng malaya sa kanya.... Pero alam ko mahal ko pa rin sya despite all of these... How i wish the time would come that I will wake up one day at di ko na sya maalala, para di na rin ako masaktan..

I want to move on and I want it soon...

Torn Between Two Lovers...

Alas tres ng madaling araw ginising ako ng isang text message sa roaming ko.

"Musta na jan, happy birthday ulit."

Galing kay Nonong ang text. Isang common friend namin ni Miko. At dahil magkasabay kami ng birthday ni Nonong minabuti kong tawagan sya para na rin igreet ng "Happy Birthday" din. Pero naloka ako sa ibinalita ni Nong sa akin.

"Alam mo ba MM si Miko at si Gerald nagsuntukan kagabi."

Si Gerald ang ex - boyfriend ko before naging kami ni Miko. Actually nag overlap nga sila nang dalawang linggo dahil tinimbang ko muna silang dalawa. Napagtanto kong mas mahal ko si Miko kaya nag usap kami ni Gerald upang makipagkalas ako sa kanya at para na rin humingi ng tawad dahil sa pagiging salawahan ko hehehehe....

Bigla akong nagworry dahil baka may kinalaman sa akin ang suntukan ng dalawa at biglang ma involve ako sa public scandal. Matuk mo isang bading pinag aawayan ng dalawang lalaki. Haba sana ng hair ko pero mas lumalamang ang hiya ko sa sarili. Pano na lang kung malaman ni "father dear" at ni "nanikz" baka atakehin sa puso ang dalawa. Yun ang ayokong mangyari.

So, may I ask ako kung ano ang pinag awayan ng dalawa, pero ayon kay nong parang wala namang dahilan kasi naunang sinuntok ni Miko ang nananahimik na si Gerald.

Hindi naging malinaw sa akin ang explanation ng ngongong si Nong (kaya sya tinawag na nong dahil sa kapansanan nya, pero mabait posya swear), kaya hanap ako ng iba ko pang undercover agents hehehe. Pero lahat ng napagtanungan ko ay ganun din ang sinabi, basta na lang sinuntok ni Miko ang ex ko habang nag iinuman sila sa birthday party ni Nong.

Ayun dahil napagod ako at napagastos na tinawagan ko na lang si Miko at tinanong kung ano nangyari.

Sabi ni Miko, bigla na lang daw nagpaprinig si Gerald kaya ayun tumayo sya bigla at nagkagulo na. Hindi naman daw sila nag pang abot. Di naman daw nya nasuntok si Gerald.

Pero dahil mas maraming kaibigan namin ang nagsasabing nasuntok nga daw nya si Gerald kaya naniniwala akong nasuntok nga nya ang ex ko. Kaya ngayon kating kati ako na makausap si Gerald without Miko's knowledge para tanungin kung ano ba talaga ang nangyari. malas nga lang at umalis papuntang kabilang isla para maningil ng mga pautang nya sa negosyo.

Pero kung ako ang tatanungin mas naniniwala ako sa sinasabi ng mga kaibigan namin na walang kasalanan si Gerald. Mahigit isang taon na naging kami ni Gerald kaya kilalang kilala ko sya. Pag nakakainom yun ay pangiti ngiti lang at pag masyadong bangag na ay magsusuka lang yon. Hindi man lang nagkaroon yun ng katalo sa inuman ni minsan. Ni hindi kami nagkaroon ng away na dalawa sa loob ng mahigit isang taon.

Kung ucocompare ko silang dalawa, di hamak na mas mabait si Gerald, pero anong magagawa ko mas mahal ko si Miko... Kaya ngayon nasa gitna ako. Neutral ground baga sa kanilang dalawa... Nagmahal ako ng sanggano kaya ayan pinagdudusahan ko..

Kung anu man ang nangyari babalitaan ko kayo after kaming mag usap ni Gerald...

Feliz cumpleaños a mí

Happy Birthday to Me....

Yes its my birthday today... When I was a kid, every year I am always looking forward this day. Ito ang araw na palagi ay maraming handa sa bahay. Hindi naman kami mayaman pero my parents will see to it na kung may birthday sa isa sa aming tatlong magkakapatid ay hindi nawawalan ng handa sa bahay. Kahit na simpleng pancit lang at cake para sa amin ay sapat na ito para maramdaman namin na espesyal ang araw ng kapanganakan namin.

Ngayong matanda na ako at kaya ko nang maghanda para sa sarili ko, there's no reason para hindi maging masaya ang araw na ito para sa akin. I may be far away from home, but thanks to the advent of technology, I can always call home whenever I want to be happy. I can buy expensive gifts for myself such as gadgets, jewelries, clothes, and other luxuries which in my younger years was just dreams for me.

Really there's no reason not to be happy..

But the irony is, I am not completely happy on my birthday. I dont feel like this day is the same as I used to have it when I was a kid. Gone is the excitement of waking up early to say thank you for every birthday greeting I will receive throughout the day.... I know i will receive numerous greetings and smiling faces today, but there's one greeting and smiling face face i want to hear and see today.... Its from you!

Thank you for calling early mahal... But it seems not enough to ease the pain of wanting to hold you today. Kahit palagi tayong nag aaway, para tayong aso't pusa kung minsan pero i can't deny it na I will alaways want nobody but you...

Ang Advice ni Kumpare

Gosh!!! I am feeling happy today. Masaya akong nagising and still I am looking forward to a very happy day hehehehe... Eugene's advice is working really well hehehehe.

Ginising ako ng text ni Miko around 4:00 am...

Miko: Gud morning mahal q.. (take note how he addressed me... landiihh)
MM: Good am din sa yo Miko (trying not to sound elated)
Miko: Musta na jan ang mahal q?
MM: ok lang kaw musta naman jan? himala maaga mo aqung naicp, me lagnat ka ba?

Muntik na akong mahulog sa kama sa reply nya..

Miko: mga tambay lang kaming sawa sa babae, mga babaeng manloloko, piniperahan lang kami. Kaya ngayon bakla na lang ang aking iibigin, kay sarap magmahal ng bakla o kay sarap damhin...

medyo corny, pero I'll be honest talagang kilig to death ako hahaha.. pero not to sound obvious..

MM: hala kumain ka na ba? Parang di ka yata normal ngayon?
Miko: hindi pa mahal q.... at normal ako sinasabi ko lang ang gusto kong gawin.. bakit ayaw mo?
MM: ikaw bahala ka (pakipot pa talaga...)
Miko: parang wala ka namang ganang magtext cge na nga mamaya na lang.. ingat ka jan mahal q..
MM: Cge kaw din ingat jan..
Miko: Luv u mahal q
MM: OK
Miko: Ganun lang?
MM: Bakit ano ba gusto mo?
Miko: May nakakalimutan ka..
MM: anu yon?
Miko: hmmmnnn cge text na lang kita mamaya kung ano yun..
MM: Cge

Take note wala nang "I love you" and "I miss you" ang text ng inyong abang lingkod. At sinunod ko talaga ang isa sa mga payo ni Eugene na "dont sound so excited pag nagtetext or nag uusap sa yo". Maraming salamat Eugene talagang maasahan ka sa advicing ek ek na yan.. Pwede ka talagang magtayo ng consultation firm when it comes to this matter.. Love you kumpare...

Galit Galitan

Kahapon ginising ako ng text ni Miko... "h! gud morneng...".
Di ako nag reply...

Alas nuebe (meaning alas dos sa pinas) nag text uli tatlong beses "ingat ka jan...".
Di pa rin ako nagreply...

Ala una nag text ulit.. "hi can u bhe my textmate..".
Di parin ako nagreply..

Opo tinitikis ko ang sarili ko na di magreply. Nung nakaraang gabi kasi out of depression, tinawagan ko ang dati kong katrabaho sa pinas at dun ibinuhos ang lahat ng sama ng loob ko.. Isa sya sa mga lubos na nakakakilala sa akin kung kaya walang puknat na paghihinagpis ang napakawalan ko. Salamat naman at accommodating din si Eugene at pinakinggan ang sentemyento di asukal ko. Nagbigay pa ng advice..

"Huwag mong tawagan, huwag mong itext para maramdaman nya kung ano ang nararamdaman mo pag di ka nya tinetext. At higit sa lahat huwag mong susustentuhan para sya magtext kung kelangan nya."

yun nga po ang ginawa ko.. kesehodang nakangiti na ako sa natatanggap kong messages ay di pa rin ako nagrereply...

Kinaya ko po yun hanggang alas tres. Pero naisip ko pwede naman pala ako magreply pero pasaring kaya ayun nadisregard ang advice ni Eugene.

MM: xory now lang me nagpaload eh.

pero sumagot...

Miko: tawag ka naman oh
MM: y?
Miko: gusto kitang makausap, me tanong ako..
MM: yoko nga
Miko: sige na miss na kita..
MM: me kailangan ka cgur
Miko: wala me tatanong lang..
MM: sandali

at yun na tumawag na naman ako (sorry talaga Eugene).

Miko: wag ka na kasing magtatampo, kinakabahan tuloy ako pag di ka nagtetext...akala ko me nangyari sa yo.
MM: so naiintindihan mo na kung ano nararamdaman ko pag di ka nagrereply...
Miko: oo na at wag mo na uulitin yan ha..
MM: depende
Miko: depende kung...
MM: depende kung pasaway ka pa rin eh di tigil na ko sa pagtawag (at least nagpaparesyo ako noh..)
Miko: basta isipin mo lang na di kita ipagpapalit
MM: bola
Miko: wala nang iba peks man..
MM: oo na
Miko: sige na basta magtetext ka na ulit ha..
MM: ok bye
Miko: ok

For the very first time di ako nagsabi ng "I love you" sa pag uusap namin dahil gusto kong iparamdam sa kanya na nababawasan na nararamdaman ko sa kanya kahit etsus lang hehehehe...

Kaya ayun in good terms na kami ulit, pero di na ako mauunang magtext sa kanya.. promise yan Eugene hehehehe...

Hanggat Kaya Ko

Parang di ko na yata kaya........

After almost two months na naging tayo ay ilang beses na akong patagong umiiyak. At lalong nararagdagan ang sakit ng katotohanang wala akong mapagsabihang iba ng bigat ng loob ko. Pilit kong ipinapakita sa trabaho at sa mga kaibigan ko na okay ako pero pasapit ng alas - singko hanggang sa abutin ako ng antok ay iniluluha ko ang bawat oras na di mo ko maalala..

Ilang ulit ka na bang naunang magtext? Isa, dalawa, tatlo pero ang mga yun ay nagfofollow up lang sa bagay na hinihingi mo kaya nagkakaroon ka ng initiative na magtext. Pero ilang text ko na ba ang hindi mo nireply? At kung magrereply ka nga ay palaging "sorry now lang kc me nakapaload" o di kaya'y "sorry low bat kc me".

Pilit kong hinahanapan ka ng katwiran kung bakit ganun ka. Siguro sabi ko baka wala lang pambili ng load. Siguro nasa walang signal. Pero hindi, napadalhan naman kita ng higit sa pambili ng load at pag minimiss call kita ay palagi namang nagriring ang cellphone mo....

Oo na nagpapabulag ako sa nararamdaman ko, pero wag mong isiping tanga ako. Alam ko ang totoo na mahal mo ako pag kailangan mo ako, pero umaasa pa rin ako na darating ang araw ay mapapansin mo rin ang lahat ng bagay na ginagawa ko para sa yo. Umaasang balang araw ay bibigyan mo din ng halaga ang lahat ng ito... Mahal kita ngayon Miko pero ayokong dumating ang araw na mapagod ang puso ko sa pagmamahal sa iyo at mauntog ang ulo ko at biglang matauhan ako...

Mahal kita hangga't kaya ko... pero pano pag sumuko na ako?

Blog Title...

opo kapapalit ko lang po ng pangalan ng blog na ko. I decided to name this blog after the person who inspired me to go back to the blogosphere. Sa taong ngayon ay dahilan ng bawat ngiti ko, sa taong syang dahilan din ng bawat pagluha ko.... to the person who taught me how to close my eyes and ignore all reasons.. and just leave everything to fate.. But isn't this is only happening when you are in love?

Yes, I may be foolish to some but I am just being true to myself... thus for being true to myself, I am dedicating this blog to you Miko Jimena...

Cellphone

Di ko akalaing darating ang panahon na magiging musika sa aking pandinig ang tunog ng aking cellphone. Sa sa bawat "toot toot" nito ay para akong idinuduyan at gumagaan ang aking pakiramdam. Di ko rin sukat akalain na magiging tagapag gising ko sa umaga ang bawat " 1 message received sa aking cellphone. Dati rati ay kulang na lang ay magbasag ng mga plato at baso para ako magising sa umaga pero ngayon kahit na nasa pinakamahina ang volume level ng aking cellphone ay nagigising ako at naghahanda para sa isang napakagandang umaga hatid ng mensaheng laman ng telepono ko.

Dati rati ay takot akong magbasa ng messages sa roaming number ko dahil alam ko naman na ang parating nilalaman nito ay paghingi ng tulong (pera) mula sa pamilya ko at mga kamag anak sa Pilipinas. Ngayon ay hinahanap hanap ko sa bawat oras ang muling pagtunog ng ng roaming phone ko, at sa bawat pagtunog nito ay umaasa ako na galing sa iyo ang nilalaman ng bawat mensaheng matatangap ko.

Kung dati rati iniiwanan ko sa bahay ang roaming  ko at di ko nga halos pansin sa pag uwi ko, ngayon naman ay halos di ko na maiwalay sa katawan ko ito.

Inaamin kong nagiging sanhi ng kaligayahan ko ang bawat mensaheng nababasa ko mula dito. Naiibsan ang mga pangungulila ko sa yo dahil sa cellphone ko.

Pero ngayon nagiging sanhi din ng kalungkutan ko ang bawat araw na hindi tumunog ito. Naghahatid din ng pangungulila kung di ako makatanggap ng mensahe mula sa iyo. Nagiging pighati ang mga bawat oras na umaasa ako na sa hindi magtatagal ay maisipan mong itext ako...

Pero kahit na ganito ay hindi ko ihihiwalay ang cellphone ko dahil patuloy na umaasa ako na maiisip mo ako at isang araw ay muling tutunog ito at maghahatid ng mensahe mula sa iyo...

Maghihintay ako... pati ang cellphone ko, sa kahit isang mensahe mula sa iyo mahal ko..

Homesick Ako...

OO, homesick ako! Kababalik ko lang dito sa Saudi Arabia nung isang linggo at pilit kong nilalabanan ang kalungkutan dala ng aking pagbabalik dito sa Middle East. Isang taon ko na namang bubunuin ang pagbibilang ng araw sa kalendaryo. Ang pagharap sa laptop ko at paghahanap ng makakausap sa ym, fb, skype, fs at sa kahit na anong social networking site. Dagdag mo pa dyan ang pagsasayang ng load sa telepono para lang makausap ang mga mahal mo.

Pero ito ang buhay ng isang OFW kelangan mong labanan ang homesickness para kumita ng pera. Gusto mo ng malaking sweldo kaya kelangan mong bayaran ang kapalit. Isang galon ng luha ika nga sa bawat taong andito ka at malayo sa pamilya mo...

Pero don't worry maalis din naman ang homesick kapag tumanggap ka na ng sahod at makapagpadala sa pamilya mo... Ang pamilyang syang dahilan ng lahat kung bakit ka andito at dumadanas ng homesick... Lahat naman tayo pamilya ang dahilan kung bakit tayo nandito. Andito tayo para sa iisang layunin ang mabigyan ng maayos na buhay ang ating mga pamilyang naiwanan sa Pilipinas.

Kaya kung homesick ka kuha ka na lang ng picture ng pamilya mo o di kaya'y tingnan ang mga litrato nilang naipost mo sa facebook at friendster hanggang sa gumaan na ulit ang loob mo....